“หยุด
มึงหยุดนะไอ้เหี้ย…อย่า เฮือก!”
เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกได้ว่าฝ่ามือร้อนที่ลูบไล้นั่นจงใจสะกิดหัวนม
ปลายเล็บกดลึกตรงหัวจนต้องครางเสียงสั่นด้วยอารมณ์หวาดผวาไม่ใช่เสียวซ่าน
ไม้พยายามปัดป้องตัวเองด้วยสองแขนที่สั่นระริก ไม่ใช่แค่แขนแต่ทั้งตัวสั่นไปหมด
ดวงตาเบิกโพลงเมื่อสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ซอกคอคล้ายกับโดนกัดอย่างแรง
เสียงกระดุมเสื้อที่ถูกปลดอย่างรวดเร็วทำให้ไม้ทำอะไรไม่ถูกแม้แต่คิดวิธีเอาตัวรอด
เงารางๆที่เห็นโน้มตัวต่ำลงมาที่ท่อนล่าง
ตามด้วยเสียงถอดเข็มขัดกางเกงนักเรียนและเสียงปลดตะขอกางเกง
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว…เหมือนกับคืนนั้น
“ยะ อะ…อึก อะไร?” ไม้ผงกหัวมองคนในความมืดที่เลื่อนตัวขึ้นมาในระดับที่ใบหน้าใกล้กัน
อยากจะพูดอะไรซักอย่างให้มันหยุดการกระทำวิปริตกับเพศเดียวกันแต่ลิ้นมันก็พันกันมั่วจนไม่สามารถเรียบเรียงคำพูดออกมาได้
ฉับพลันหัวใจก็กระตุกวูบเมื่อแกนกายโป่งนูนภายใต้กางเกงนักเรียนถูกมือหนาสอดมือเข้าไปสัมผัสแล้วล้วงออกมา
ทันใดนั้นภาพในอดีตซ้อนทับกับภาพในตอนนี้ยิ่งเร่งให้สติไม้กระเจิงยิ่งกว่าเก่า
“ไอ้อันเล็กนี่น่ารักเนอะ ตัดทิ้งซะดีไหม?”
“อย่า
ไม่…อย่าจับมัน” มือหนากอบกุมแกนกายขนาดพอดีมือไว้แล้วรูดขึ้นรูดลงเบาๆก่อนจะเลื่อนมือไปด้านหลัง
“รูตรงนี้เล็กไปหน่อย ใช้มีดแบะออกน่าจะใหญ่ขึ้นพอใส่ได้”
“ตะ
ตรงนั้น อย่า!” ปลายนิ้วเรียวยาวสอดเข้ามาในช่องทางคับแคบ
ไม่ใช่เพียงแค่นิ้วเดียวแต่เป็นสองนิ้ว
“มึงอย่าทำเป็นสำออยหน่อยเลย ทีตอนขายตัวทำไมไม่สำออยแบบนี้บ้างล่ะ!!!”
ต่อให้มาวินท์ตะคอกเสียงดังแค่ไหนแต่คำพูดพวกนั้นก็ไม่ได้เข้าโสตประสาทไม้เลยซักนิด
ดวงตากลมโตเบิกค้าง
ลมหายใจที่เดิมขาดเป็นห้วงชะงักราวกับกลั้นหายใจ
เสียงหัวใจเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุดดังก้องไปทั้งหัว
ร่างกายทุกสัดส่วนเกิดอาการเกร็งอย่างที่เคยเป็นเหมือน ‘ตอนนั้น’
นิ้วที่สอดแทรกเข้ามาในช่องทางคับแคบไม่ได้ทำให้คนที่นอนอยู่ใต้ร่างรู้สึกดีเลยซักนิด
ข้อนี้มาวินท์รู้ดีแต่ก็ยังจะทำ
อีกมือก็คลึงขยายช่องทางตรงนั้นส่วนอีกมือก็จับแกนกายของตนที่โป่งนู้นเต็มที่ภายใต้กางเกง
มาวินท์ไม่คิดจะหยุดต่อให้มีอะไรมาขวาง
สติและเหตุผลที่มีขาดผึงเพียงเพราะความคิดที่ว่าไม้กำลังจะหนีไปหาครามแทนที่จะเป็นเขา
ทุกอย่างเกือบจะเลยเถิดไปไหนต่อไหนจนกระทั่ง…
“มึงมันวิปริต”
